Mój ulubiony film

Znalezione obrazy dla zapytania fight club Podziemny krąg

Film opowiada o człowieku, który znalazł się na życiowym zakręcie. Poznajemy go w krytycznej sytuacji w opróżnionym wieżowcu, z którego ma niedługo widzieć jak wysadzane są sąsiednie biurowce, będące siedzibami firm obsługujących karty kredytowe. W ustach ma pistolet trzymany przez kogoś innego. Główny bohater, określony jako Narrator (Edward Norton, chociaż według napisów nazywa się Jack), to trzydziestoparoletni yuppie, który wydawać by się mógł wybrańcem losu: ma dobrze płatną pracę, perspektywę awansu, eleganckie mieszkanie. Odczuwa jednak wewnętrzną pustkę, sukces nie sprawia mu radości, dręczy go poczucie niespełnienia. Do tego stopnia dał się wciągnąć w wyścig szczurów, nazywany eufemistycznie „samodoskonaleniem”, że zapadł na chroniczną bezsenność. Dość niespodziewanie pomaga mu udział w terapeutycznych grupach wsparcia, gdzie poznaje bezczelną i cyniczną Marlę (Helena Bonham Carter), która zbiorową psychoterapię traktuje jako darmową rozrywkę. Świadomość obecności widza (Marli) powoduje, że udział w grupach przestaje mu pomagać.

Pewnego dnia w samolocie Jack poznaje tajemniczego Tylera Durdena (Brad Pitt), który zarabia na życie handlując mydłem. Durden to ucieleśnienie marzeń człowieka zniewolonego: kpi ze wszystkiego i wszystkich, za nic ma „samodoskonalenie”. Uważa też, że człowiek rozwija się, doświadczając bólu i nieszczęść. Gdy, przez wybuch gazu, mieszkanie bohatera wylatuje w powietrze, Tyler oferuje mu lokum u siebie – w dziwacznej ruderze, która cudem trzyma się w całości. Wyzywa jednak Narratora na przyjacielski pojedynek bokserski na gołe pięści. Między mężczyznami rodzi się dziwna przyjaźń.

Do regularnych walk między oboma dołączają się na własne życzenie kolejni mężczyźni. Wkrótce Tyler wdaje się związek z Marlą, za którą narrator nie przepada. Wszystkie bijatyki zostają wkrótce zorganizowane w sekretne kluby walki. Ich członkowie swoje frustracje i agresję wyładowują najpierw w zorganizowanych walkach, później także w aktach wandalizmu i terroru. Sytuacja zaczyna się jednak rozwijać w kierunku, coraz mniej pasującym bohaterowi

Mój ulubiony reżyser

        David Fincher

David Fincher urodził się 28 sierpnia 1962 roku w Denver. Zaczynał od filmów reklamowych i teledysków. Jego reklamy dla m.in. Nike, Pepsi, były wielokrotnie nagradzane. Współpracował z takimi artystami jak: Rolling Stones, Paula Abdul, George Michael. Jego teledyski do utworów Madonny: „Vogue”, „Express Yourself”, zyskały miano kultowych. W 1992 roku Fincher zadebiutował w długim metrażu filmem „Obcy 3”. Po niezbyt przychylnym przyjęciu tegoż filmu, zniechęcony Fincher wrócił do telewizji. W 1995 trafił w jego ręce scenariusz doskonałego thrillera. I tak powstał film „Siedem”. Po raz kolejny Fincher nakreślił sugestywny obraz zepsutego społeczeństwa, w którym pozytywny bohater nie wygrywa. Doskonałe zdjęcia, wspaniałe aktorstwo, perfekcyjny montaż, a przede wszystkim druzgocąca końcówka – te elementy sprawiły, że „Siedem” stało się filmem kultowym.  Od tego czasu Fincher regularnie, co dwa lata kręcił filmy. W 1997 powstała „Gra”, mroczny thriller z Michaelem Douglasem – kolejny niesamowity, trzymający w napięciu film.  Rok 1999 to „Podziemny krąg”. Film, z rewelacyjnymi kreacjami aktorskimi Brada Pitta, Edwarda Nortona i Heleny Bonham-Carter, który oskarżano m.in. o gloryfikację przemocy, antysemityzm, czy wręcz faszyzm, wywołał burzę na całym świecie. W niektórych krajach cenzura dokonała „stosownych” cięć. W Polsce mogliśmy oglądać go w całości. Fincher po raz kolejny znalazł się na „ustach” wszystkich miłośników kina. Po „Fight Clubie” reżyser pracował nad kilkoma projektami: „Czarna Dalia” według powieści Jamesa Ellroya, „Passengers” wg książki s-f Roberta Silverstone’a. Ostatecznie podjął się realizacji filmu „The Panic Room” z Jodie Foster. Jest to opowieść o trójce włamywaczy, którzy wkradli się do prywatnej posiadłości. Z ukrycia obserwuje ich właścicielka domu.

Mój ulubiony gatunek filmów

THRILLER

rodzaj utworu sensacyjnego, powieści, filmu lub serialu telewizyjnego, mającego wywołać u czytelnika bądź widza dreszcz emocji. Wykorzystuje on napięcie, niepewność i tajemniczość jako główne elementy utworu.

CHARAKTERYSTYKA

Fabuła podąża w kierunku punktu kulminacyjnego. Napięcie zazwyczaj pojawia się, gdy główny bohater znajduje się w niebezpiecznej sytuacji, z której ucieczka wydaje się niemożliwa, a jego życie jest zagrożone. W zależności od podgatunku fabuła dreszczowca opiera się zwykle na obronie jakiegoś dobra – życia ludzkiego, państwa, społeczności. Zaskakujące rozwiązanie akcji następuje pod koniec utworu. Często celem fabuły jest odkrycie, kto jest zabójcą spośród osób, których bohater nie podejrzewał. Prekursorem dreszczowca w filmie był Alfred Hitchcock (Ptaki). W literaturze elementy dreszczowca pojawiają się od lat 60. XX wieku (m.in. u Fredericka Forsytha, Alistaira MacLeana).